Kiyamet Senfonisi

KIYAMET SENFONİSİ
-Entû, kisant, vernâ!


Beyaz çölün büyücüsü Zegnûd, bu tılsımla Eznora’nın genç aşıkları Purinn ve Vûlina’yı iki ırmağa dönüştürdü. Zaman aktıkça sürecek olan bu tılsımla birlikte kıyamet senfonisi de başladı.


Sonbahar tüm hüznü ile doğayı örterken onlar bozkırın koynunda uykuya daldılar. Kanayan ay ışığı aşıkların toprağına damla damla düşerken, meleklerin ağıdı karanlık geceyi çınlatıyordu.

O günden sonra bu iki aşık ırmağın acısı o topraklara uğursuzluk getirdi. Onların aktığı topraklarda binlerce yıl kan ve gözyaşı döküldü. Zaman olup biteni yorgun gözleri ile seyrederken, nice ülkeler, şehirler kuruldu, nice krallıklar ve medeniyetler yok oldu. Ama bu kıyamet senfonisi binlerce yıl hiç susmadan devam etti.


...Ve bir gün ay ışığı savaşçısı Okhenata, Gök Dağı’nın ardından geldi. Dolunayın şarkısını çalıp zamanı durdurduğunda, kıyamet senfonisi artık susmuş ve meleklerin ağıdı dinmişti.


Ve sonra iki aşık nehir, binlerce yıllık uykularından uyanıp birbirlerine kavuştular.


Onlar için artık sabah olmuştu...


Hikaye: Soner Canözer / Kıyamet Senfonisi Albümü